Türkler, dünyanın en çok devlet kuran ve dolayısıyla da yıkan kavmi. Hunlardan başlayan ve Türkiye’ye uzanan bir ibret alma süreci yaşamışız, 2200 yıllık bir tarih vadisinde. Nedenleri ne bu yıkılışların. Tefrika. Sen-ben davası. Sen değil ben baş olayım kavgası. Çoğu kez kardeşler yemiş birbirini? Osmanlı bu geleneğin sıkıntılarını ortadan kaldırmak için, bugün bile çokça tartışılan Fatih Kanunnamesini devreye sokmuş. Devlet-i Ali Osman’ın selameti için kardeş, hatta evlat katli.

Devletler adaletle, iktisat ile ayakta dururlar. Osmanlı adaleti ve liyakati devlet yönetiminden uzaklaştırınca, iktisaden ayakta kalmanın temeli olan üretim yerine ganimet ve vergiyi koyunca çöküşü kaçınılmazdı. Bunun vebalini son dönem padişahlarının dirayetsizliğine yüklemek kolaycılıktan öte bir haksızlıktır. Sultan Vahdettin’in yerinde Kanuni Sultan Süleyman da olsa bu gidişat durdurulamazdı.

Tarih birbirine geçmiş zincir halkalarından oluşur. Dolayısıyla son devletimiz Türkiye Cumhuriyeti ile bilinen ilk devletimiz Hunlar arasında kopmaz bir bağ vardır.23 Nisan 1920’de 1.Meclisi açan ve yeni bir devletin temelini atanlar da sivil-asker Osmanlı kadrolarıydı. Zamana iktisaden, ilmen ve fennen ayak uyduramayan, pansumandan öteye gidemeyen BATICI uygulamalara bel bağlayan Osmanlı artık ayakta duramazdı. Bunun zorunlu sonucu olarak; kendi içinden çıkan kadrolar, tarihe gömülmeye mahkum olmuş bir devletin yıkıntılarından yeni bir devlet kurdular. Osmanlı tüm kusurlarına rağmen bizimdi. 23 Nisan 1920’de fiilen kurulan ve 1923’te Cumhuriyet ile taçlanan Türkiye de bizimdir.

Kendine güvenenlerin, kendilerini yüceltmek için geçmişi kötülemelerine gerek yoktur. Rövanşist duygularla geçmişi yüceltip onun üzerine bina edilen yeni yönetime düşman olmak da mantıklı değildir. Tarih ne övünme, ne de dövünme sahnesidir. Bir okuldur. Okur, ibret alır yarınlara ışık taşırsınız.

Kurtuluş Savaşı ile başlayan ve daha savaş sürerken 23 Nisan 1920’de kurulan ve milli iradenin tecellisi olan Büyük Millet Meclisi, bizi demokrasiye ulaştıracak yolculuğun üçüncü adımıdır aslında. Daha önce iki deneme daha yaşanmıştır bu yolda. 1877’de Sultan 2. Abdülhamit döneminde açılan, ama uzun sürmeyen ilk meclis ve yine o dönemde 1908’de açılan 2. Meclis önceki adımlardı, ancak yarım kalmışlardı.

23 Nisan 1920, bu adımların devamı olan ve ne mutlu ki 100 yıl yaşayabilen bir yapının kurulduğu gündür. O günün Büyük Millet Meclisi sonraki meclislerde göremeyeceğimiz düzeyde demokratikti. Mebusların çoğu oldukça donanımlı ve özgür ruhlu insanlardı. Üzülerek söylemeliyim ki o meclisin vekilleri, o zor şartlarda bile bugünkü liderin ağzına bakan milletvekillerinden daha cesurdular.

Ne oldu da geriledik sorusunun farklı cevapları var. Demokrasi insana dayalı bir sistem. Gökten yere inmiyor maalesef. Toplum eğer hak ederse onu kendisi kuruyor. Aile içinde demokrasiyi kuramayan bir toplumun devlet yönetiminde bunu gerçekleştirmesi imkansızdır. İlk düğme ailedir. Köşe taşı ailedir. İlk düğme yanlış iliklenir, köşe taşı yamuk olursa sağlam bir bina kurulamaz.

Sistem de tek başına bir anlam ifade etmiyor üstelik. Önemli olan öz. Adının cumhuriyet olması İran’ı bir özgürlükler ülkesi yapmıyor. Yönetim biçimi krallık olan İngiltere ve Danimarka gibi ülkeler demokrasi cenneti olabiliyor.

Demem odur ki iş bizde; yani bu ülkenin vatandaşlarında. Demokrasi istiyorsak onu hak edeceğiz. Önce içimizde, ailemizde, okulumuzda, camimizde kuracağız onu. Ona uzanan ellere dur demesini bileceğiz. Adaletsizliği göre göre susanlar, varlıklarını güçlü liderlerin varlığına adayan ve selameti onun kuyruğuna eklenmekte bulanlar, demokrasi dilencileridirler. Alabilecekleri miktar, ancak efendilerinin gönlünden koptuğu kadardır.

Bu duygularla 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nı kutluyor bu toprağın her ferdine; ama özellikle çocuklarımıza aydınlık, sevgi, saygı, hoşgörü ve demokrasi ile taçlanmış yarınlar diliyorum.

En kalbi saygılarımla…

MEHMET MAHMUT YILDIZ

ŞAHLANIŞ HAREKETİ GENEL BAŞKANI