Bir süredir Corona virüsü ile yatıyor, kalkıyoruz. Vücudumuza girip girmediğini bilmesek de evimize, sokakla, kahveyle aramıza girmekle kalmayıp karı-kocanın bile arasına girdiği açık. Günlerdir pek çok kişi TV’lerde bu konuyla ilgili haberleri, tartışmaları dinliyor. Yapılan testlerin sonucunda gece yarısından sonra verilen rakamlar üzerinden geleceğe ilişkin fal bakıyor. Bir bölüm vatandaş ise oldum olası uykuya yatmayı alışkanlık haline getirdiği için o saatte zaten yatmış oluyor. Bu yüzdendir ki bütün uyarılara rağmen cami kapılarını kırıp cemaatle namaz kılmaya çalışıyor, evde hanımın teröründen kaçıyor; kahveler kapalı olduğu için parklara, banklara sığınıyor. Umreden gelenler karantinadan firar ediyor. Asker uğurlama törenlerinde sergilenen kahramanca tavır ise ayrı bir destan konusu.

En önemli konularımızdan biri Coronayı nasıl test edeceğiz? Aslında biz onu test etmeden Corona bizi test etti de çoğumuz farkında olmadık. Neyi test etti peki? Elbette ki önce insanlığımızı, sonra Müslümanlığımızı?

Test sonuçlarını açıklayacak mı? Bildiğimiz manada açıklamayacak elbet. İnsanlığımızın kaç kilo, Müslümanlığımızın kaç metre olduğunu söylemeyecek. Sadece bazı rakamlar verecek bize. Şu kadar test, bu kadar hasta, bu kadar mevta diye. Onun test sonuçlarını açıklamasına da gerek yok, bakmasını bilen gözler ve pas tutmamış vicdanlar için test sonuçları açık zaten.

1.Sonuç: Hükümet, bu işi başta ciddiye almadı. Gerekli hazırlığı yapmadı. Sağlık Bakanlığı’nın yumurta kapıya dayandıktan sonraki çabası takdire değer; ama yeter mi? Zaman gösterecek.

2.Sonuç: Cumhurbaşkanlığının açıkladığı paket bu virüs işinin fukarayı değil de zengini tehdit ettiğini düşündürüyor bize. Yüzbinlerce küçük esnaf ve onların çalışanı ile ilgili hiçbir adım yok. Uçak biletlerinde KDV inmiş. Aman ne iyi! Yan odaya uçarak gideriz artık. Mecbur işe gidecek olanlar da uçağı tercih ederler doğal olarak. Oturacak evimiz olmadığı için 500 binlik bir ev alacağımızda, bizi çok seven bankamız, bedelin % 90’I kadar kredi verecekmiş. Bundan büyük müjde mi olur?

3.Sonuç vatandaşla ilgili: İnsanlık ben olmaktan çok biz olmakla mümkünken; bu kriz sayesinde ne kadar bencil olduğumuzu öğrendik. Market raflarına, eczanelere saldırdık. Kuru yiyecek, antiseptik madde, kolonya, maske depoladık. Önemli olan ben’in yaşamasıydı. Biz ölse de önemli değildi.

Şehir içi ulaşım 60 yaş üstüne indirimli, 65 yaş üstü bedava diye 60-65 yaş üstü on binlerce kişinin belediye otobüsüyle şehir turu attığını ve bunu yaparken ben’lerini ne kadar mutlu ettiklerini; biz’leri zerre kadar düşünmediklerini gördük.

Güvenliğimizi sağlamakla görevli polislerimizin karantina otobüsünden torpilli yolcu kaçırmak konusundaki gayretlerine tanık olduk ve onlarla gurur duyduk. Ben olmaktan biz olmaya terfi etmek üzere umreye giden yolcularımızın geri dönerken de hâlâ ben olduklarını; biz’leri düşünmeden karantinadan kaçmak için her türlü manevrayı sergilediklerini gözleri dolu dolu izledik.

Ben’imiz tehlikeye girince ne İdlib diye bir sorunumuz kaldı ne de şehitler diye bir derdimiz. Sınırlarda yığılmış mültecilerin ne olduğunu soranımız yok.

4.Sonuç: Her musibet bir derstir. Bir musibet bin nasihatten iyidir derler. Buna rağmen  topluma örnek olmak zorunda olanlar, örnek adam olmak yerine, işe yaramadığını bile bile hâlâ vaaz u nasihate devam etmekteler.

Toplum çoğunluğununsa adam olmak niyeti yok. Olan bitenlerde kendi sorumluluğunu aramak,”Ben nerde yanlış yaptım?” diye düşünmek yerine işi yarasa yemeye, Sodom ve Gomora’ya; bilmem hangi günaha, bağlayarak; olmazsa suçu kadere yıkarak temize çıkmak konusundaki tutarlı tavırlarını sürdürüyorlar.

Bilmeliyiz ki dünya geçmişte daha büyük salgınlar gördü. Daha çok insanın vakitsiz ölümüne tanık oldu. Ancak en büyük ölümler, katliamlar, insanın insanlığını unutup kinle, nefretle düşmanlıkla silaha sarıldığı gaflet günlerinde yaşandı.

İnsanlık testinden geçer not alanlardan olmamız dileklerimle, en kalbi saygılarımızı sunuyorum.

MEHMET MAHMUT YILDIZ

Şahlanış Hareketi Genel Başkanı